ایدز

لیسی: AIDS) یا نشانگان اکتسابی کمبود ایمنی (به انگلیسی: Acquired immune deficiency syndrome)،

نوعی بیماری است که با ورود ویروس و حمله به دستگاه ایمنی توسط ویروس نقص ایمنی (HIV) ایجاد می‌شود.

بیماری ناشی از ویروس HIV دارای سه مرحله اصلی است.

در مرحله اول (عفونت حاد) فرد ممکن است برای مدت کوتاهی بیماری شبه آنفلوآنزایی را تجربه کند که در همه افراد قطعی نیست.

به همین دلیل معمولاً این بیماری تا یک دوره طولانی بدون هیچ علائمی دنبال می‌شود که به این مرحله از بیماری، دوره نهفتگی گفته می‌شود.

هر چقدر که بیماری پیشرفت یابد، ضعف بیشتری در دستگاه ایمنی بدن پیدا می‌کند و باعث می‌شود

که افراد به عفونت‌هایی مانند عفونت و سرطان‌های فرصت‌طلب و تومور دچار شوند،

البته معمولاً در افرادی که دستگاه ایمنی آن‌ها به خوبی عمل می‌کند تأثیرگذار نیست.

در نهایت بیماری زمانی وارد مرحله سوم یا ایدز خواهد شد که شمار سلول‌های CD4+ T به کمتر از ۲۰۰ سلول در هر میکرولیتر برسد.

HIV عمدتاً از طریق آمیزش جنسی (از جمله مقعدی و حتی دهانی) محافظت نشده،

انتقال خون آلوده و سرسوزن آلوده و از مادر به فرزند در طول بارداری، زایمان یا شیردهی منتقل می‌گردد.

بعضی از مایعات بدن مانند بزاق و اشک قادر به انتقال HIV نیستند.

پیشگیری از عفونت HIV، عمدتاً از طریق آمیزش جنسی امن و تعویض سرنگ، راه حل‌هایی برای جلوگیری از گسترش این بیماری محسوب می‌شوند.

البته این ویروس با خشک شدن خون آلوده به ویروس HIV به‌طور کامل از بین می‌رود

و دلیل انتقال آن با سرنگ آلوده این است که درون سرنگ و در سر سرنگ از فاکتورهای ضد انعقادی استفاده شده‌است

و همین موضوع سبب می‌شود خونی که درون و در سر سرنگ است خشک نشود و تازه بماند و مانع از بین رفتن ویروس بشود.

در صورت استفادهٔ فرد بیمار از داروهای لازمه احتمال انتقال بیماری حتی از طریق رابطهٔ جنسی نیز تقریباً به صفر می‌رسد.

هیچ‌گونه درمان یا واکسن وجود ندارد؛ اگر چه درمان ضدویروسی می‌تواند باعث کاهش دوره بیماری و بازگشت زندگی تقریباً به حالت طبیعی گردد.

با وجود این که درمان ضدویروسی خطر مرگ و عوارض ناشی از این بیماری را کاهش می‌دهد،

اما این داروها گران‌قیمت هستند و ممکن است با عوارض جانبی همراه باشند.

پژوهش‌های ژنتیکی نشان می‌دهند که HIV در اصل در اوایل قرن بیستم میلادی در غرب آفریقا جهش یافته و پدید آمده‌است.

ایدز اولین بار در سال ۱۹۸۱ توسط مرکز کنترل و پیشگیری بیماری (CDC) شناخته شد،

در حالی که عامل آن (عفونت HIV) در اوایل آن دهه شناخته شده بود.

از زمان کشف آن تا سال ۲۰۰۹، ایدز باعث مرگ ۳۰ میلیون نفر شده‌است.

تا سال ۲۰۱۰، حدوداً ۳۴ میلیون نفر به ایدز مبتلا بوده‌اند.

ایدز به عنوان همه‌گیری جهانی شناخته می‌شود که در حال حاضر حوزه شیوع آن بسیار وسیع و در حال گسترش است.

ایدز تأثیر بسیار زیادی بر روی جوامع داشته‌است؛

چه به عنوان یک بیماری و چه به عنوان عاملی برای تبعیض.

همچنین تاثیرات اقتصادی قابل توجهی داشته‌است.

تصورهای نادرست بسیاری در رابطه با ایدز وجود دارد، برای مثال انتقال ایدز از طریق زندگی روزمره با افراد مبتلا به HIV.

این بیماری همچنین موضوع مجادله ادیان شده‌است.

علائم و نشانه ها

عفونت حاد

دوره اولیه HIV، عفونت حاد HIV یا سندرم حاد «رترو ویروسی» نامیده می‌شود.

بسیاری از افراد ۲ تا ۴ هفته پس از در معرض قرار گرفتن این بیماری، دچار بیماری‌هایی مانند شبه-آنفلوآنزا یا

شبه-مونونوکلئوز می‌شوند و برخی دیگر هم هیچ نشانه قابل توجهی در آن‌ها دیده نمی‌شود.

علائم در ۴۰ تا ۹۰ درصد موارد رخ می‌دهد و معمولاً شامل تب، لنفادنوپاتی، فارنژیت، خارش پوست،

سردرد و/یا زخم دهان و اندام تناسلی می‌شودخارش پوست که در ۲۰ تا ۵۰ درصد موارد رخ می‌دهد،

خود را بر روی بالاتنه نشان می‌دهد و به شکل ماکولوپاپولر می‌باشد.

همچنین در این مرحله برخی از افراد دچار عفونت‌های فرصت‌طلب می‌شوند.

ممکن است در دستگاه گوارش علائمی مانند تهوع، استفراغ یا اسهال رخ دهد،

و همچنین علائم عصبی نوروپاتی محیطی یا سندرم گیلان باره نیز محتمل هستند.

طول دوره این علائم متفاوت است، اما معمولاً یک یا دو هفته می‌باشد.

با توجه به اینکه این علائم آنچنان خاص نیستند، اغلب به عنوان نشانه‌هایی از عفونت HIV شناخته نمی‌شوند.

حتی مواردی که توسط یک خانوادگی یا یک بیمارستان دیده می‌شود

اغلب با بسیاری از بیماری‌های شایع عفونی با علائمی مشترک با آن اشتباه می‌شود.

بنابراین شایسته‌است که عفونت HIV در بیمارانی که دارای عوامل مستعدکننده هستند، مد نظر باشد.

دوره نهفتگی

پس از علائم اولیه، بیمار وارد مرحله‌ای به نام دوره نهفتگی یا HIV بی‌نشانه یا HIV مزمن می‌شود.

این مرحله از HIV می‌تواند بدون هیچ گونه درمانی از حدود سه سال تا بیش از ۲۰ سال

(به‌طور متوسط حدود هشت سال) به طول بینجامد که مدت زمان نهفتگی به میزان قدرت سیستم دفاعی فرد دارد.

اگرچه معمولاً در ابتدای بیماری هیچ علائمی مشاهده نمی‌شود یا علامت‌های خیلی کمی دیده می‌شود،

اما در نزدیکی پایان این مرحله بسیاری از افراد دچار تب، کاهش وزن، مشکلات گوارشی و دردهای عضلانی می‌شوند.

همچنین ۵۰ تا ۷۰ درصد از افراد دچار لنفادنوپاتی ماندگار می‌شوند،

به‌طوری‌که چند گروه از غدد لنفاوی (به جز در کشاله ران) به مدت بیش از سه تا شش ماه بدون هیچ درد و به‌طور توجیه‌ناپذیری بزرگ می‌شود.

اگرچه بسیاری از مبتلایان HIV-1، قابل تشخیص هستند و در صورت عدم درمان نهایتاً سیر بیماری به ایدز منجر خواهد شد،

ولی درصد کمی از آن‌ها (حدود ۵٪) سطح بالای سلول‌های CD4+ T خود را بدون هیچ درمان ضدویروسی تا بیش از ۵ سال حفظ می‌کنند.

این افراد به عنوان کنترل‌کننده‌های HIV طبقه‌بندی می‌شوند،

و آن‌هایی که مقدار کم یا نامحسوسی از ویروس را بدون درمان ضدویروسی در بدن خود نگه می‌دارند

به عنوان «کنترل‌کنندگان ممتاز» یا «سرکوبگران ممتاز» شناخته می‌شوند.

سندرم نقص ایمنی اکتسابی

سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) زمانی معنی پیدا می‌کند که شمار سلول‌های CD4+ T

به کمتر از ۲۰۰ سلول در هر میکرولیتر برسد یا بیماری‌های خاص مرتبط با عفونت HIV رخ دهد.

در غیاب درمان، حدود نیمی از افراد مبتلا به HIV در عرض ده سال مبتلا به بیماری ایدز می‌شوند.

رایج‌ترین وضعیت‌هایی که هشداری بر وجود ایدز هستند پنومونی ناشی از

پنوموسیستیس (۴۰٪)، نزاری به شکل سندرم اتلاف اچ‌آی‌وی (۲۰٪) و کاندیدیاز مری می‌باشند.

سایر علائم شایع شامل عفونت‌های دستگاه تنفسی در یک دوره زمانی معین می‌شود.

عفونت فرصت‌طلب ممکن است توسط باکتری، ویروس، قارچ و انگل به وجود بیاید که معمولاً توسط دستگاه ایمنی بدن کنترل می‌شود.

اینکه کدام عفونت رخ می‌دهد تا حدودی به این بستگی دارد که چه عواملی در محیط اطراف فرد قرار دارد.

این عفونت تقریباً می‌تواند هر دستگاهی از بدن را تحت تأثیر قرار دهد.

افراد مبتلا به ایدز خطر آلودگی به ویروس‌های سرطانی مختلفی را دارند از جمله:

سارکوم کاپوزی، لنفوم بورکیت، لنفوم اولیه دستگاه عصبی مرکزی، و سرطان گردن رحم.

سارکوم کاپوزی، شایع‌ترین سرطانی است که در ۱۰ تا ۲۰ درصد از افراد مبتلا به HIV اتفاق می‌افتد.

پس از آن لنفوم شایع‌ترین سرطان است و علت مرگ نزدیک به ۱۶ درصد از افراد مبتلا به ایدز می‌باشد

و در ۳ تا ۴ درصد از موارد، اولین نشانه ایدز است.

هر دوی این سرطان‌ها با ویروس هرپس ۸ انسانی همراه هستند.

خیلی اوقات مبتلایان به ایدز به دلیل ارتباطی که با ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) دارد، دچار سرطان گردن رحم می‌شوند.

علاوه بر این، آن‌ها به‌طور مکرر دچار علائمی مانند تب طولانی، تعریق شبانه، تورم غدد لنفاوی، لرز، ضعف، و کاهش وزن می‌شوند.

اسهال یکی دیگر از علائم شایعی است که ۹۰٪ از افراد مبتلا به ایدز دچار آن می‌شوند.

چگونه HIV تبدیل به ایدز می‌شود؟

سلول های CD۴، نوع ویژه ای از سلول های خونی هستن که نقش بزرگی در مبارزه بدن با بیماری ها دارن و  HIV این سلولها رو تخریب می کنه.

با از بین رفتن تعداد بیشتری از سلول های CD۴ سیستم ایمنی بدن ضعیف تر می شه.

ممکنه فردی برای سال ها عفونت HIV را داشته باشه تا قبل از اینکه تبدیل به ایدز شود.

متاسفانه هیچ درمانی برای ایدز وجود نداره، اما داروهایی هستند که می تونن به طور چشم گیری جلوی رشد این بیماری رو کند کنند.

این داروها، در خیلی از کشورای توسعه یافته میزان مرگ و میر بر اثر ابتلا به ایدز رو کاهش دادن،

اما در آفریقا، هائیتی و بخش هایی از آسیا، ایدز تلفات زیادی داشته است.

راه های انتقال

HIV از سه طریق اصلی انتقال می‌یابد:

تماس جنسی

قرار گرفتن در معرض خون یا بافت آلوده

از مادر به فرزند در دوران بارداری، زایمان، یا تغذیه با شیر مادر (که با نام انتقال عمودی شناخته می‌شود)

هیچ گونه خطر انتقال ویروس از طریق مدفوع، ترشحات بینی، بزاق، خلط، عرق، اشک، ادرار، یا استفراغ وجود ندارد مگر اینکه با خون آلوده شده باشند.

تماس جنسی

شایع‌ترین حالت انتقال HIV از طریق تماس جنسی با فرد آلوده‌است.

اکثر موارد انتقال HIV در سراسر دنیا از طریق تماس با جنس مخالف رخ می‌دهد.

با این حال، شکل انتقال در هر کشور متفاوت است.

در ایالات متحده، از سال ۲۰۰۹، بیشتر انتقال‌های جنسی در مردان همجنس‌گرا رخ داده‌است،

که ۶۴٪ از تمام موارد مشاهده شده را شامل می‌شود.

در مورد تماس محافظت نشده با جنس مخالف، تخمین خطر انتقال HIV در هر عمل جنسی

در کشورهای کم درآمد چهار تا ده برابر بیشتر نسبت به کشورهای با درآمد بالا است.

در کشورهای با درآمد کم، خطر ابتلاء از زن به مرد انتقال به ۰٫۳۸٪ در هر بار نزدیکی و از مرد به زن ۰٫۳۰٪ در هر بار نزدیکی تخمین زده شده‌است.

این تخمین برای کشورهای با درآمد بالا، ۰٫۰۴٪ در هر بار نزدیکی برای انتقال از زن به مرد و ۰٫۰۸٪ در هر بار نزدیکی از مرد به زن می‌باشد.

خطر انتقال از مقاربت مقعد بیشتر است، و ۱٫۴ تا ۱٫۷ درصد در هر بار نزدیکی با جنس مخالف یا موافق تخمین زده شده‌است.

اگرچه خطر ابتلاء از طریق آمیزش جنسی دهانی نسبتاً کم است، اما این احتمال وجود دارد.

خطر انتقال از طریق رابطه دهانی «نزدیک به صفر» توصیف شده‌است، اگر چه چند موردی گزارش شده‌است.

خطر ابتلاء از طریق سکس دهانی صفر تا ۰٫۰۴ درصد تخمین زده شده‌است.

در محیط‌هایی عمومی مانند روسپی‌ها، خطر انتقال از زن به مرد ۲٫۴٪ در هر بار نزدیکی

و از مرد به زن ۰٫۰۸ درصد در هر بار نزدیکی تخمین زده شده‌است.

خطر انتقال در حضور بیماری‌های آمیزشی و زخم تناسلی افزایش می‌یابد.

به نظر می‌رسد زخم تناسلی خطر ابتلاء را تا حدود پنج برابر افزایش می‌دهد.

بیماری‌های مقاربتی دیگر مانند سوزاک، کلامیدیا، تریکوموناو واژینوز باکتریال، به نسبت کمتری خطر انتقال را افزایش می‌دهند.

بار ویروسی از فرد آلوده نیز عامل مهمی است که در انتقال از طریق تماس جنسی (و همچنین از طریق مادر به فرزند) نقش دارد.

در طول ۲٫۵ ماه اول از عفونت، میزان سرایت به دلیل بار زیاد ویروسی، ۱۲ برابر بیشتر است.

در مراحل آخر عفونت فرد، میزان انتقال در حدود هشت برابر بیشتر است.

رابطه جنسی خشن می‌تواند یکی از عوامل مؤثر در افزایش خطر انتقال باشد.

همچنین گفته می‌شود تجاوز جنسی خطر انتقال HIV را افزایش می‌دهد چرا که در این حالت

به ندرت از کاندوم استفاده می‌شود، آسیب فیزیکی واژن یا مقعد محتمل است، و ممکن است

خطر بیشتری برای انتقال هم‌زمان عفونت‌های‌جنسی وجود داشته باشد.

خون

دومین عامل شایع انتقال HIV، از طریق خون و فراورده‌های خونی است.

از راه‌هایی که ممکن است این بیماری توسط خون منتقل گردد، می‌توان استفاده از سرنگ

مشترک برای مواد مخدر تزریقی نظیر هروئین، زخم در اثر فرورفتن سرسوزن، انتقال خون آلوده یا فراورده‌های خونی،

یا تزریق‌هایی که با استفاده از تجهیزات پزشکی استریل نشده انجام می‌شود را نام برد.

خطر سرنگ مشترک در حین تزریق مواد مخدر بین ۰٫۶۳ و ۲٫۴ درصد و به‌طور متوسط ۰٫۸٪ در هر عمل می‌باشد.

خطر انتقال از فرورفتن سرسوزن یک فرد آلوده ۰٫۳٪ در هر عمل (حدود ۱ در ۳۳۳)

و خطر آلودگی غشاء مخاطی به خون آلوده ۰٫۰۹٪ در هر عمل (حدود ۱ در ۱۰۰۰) تخمین زده می‌شود.

در ایالات متحده، مصرف‌کنندگان مواد مخدر تزریقی ۱۲٪ از مبتلایان به HIV در سال ۲۰۰۹ را تشکیل می‌دادند

و در برخی مناطق بیش از ۸۰٪ از افرادی که تزریق مواد انجام می‌دهد دارای HIV هستند.

در ۹۳٪ موارد استفاده از خون آلوده در انتقال خون، انتقال عفونت خواهد بود.

در کشورهای توسعه یافته خطر ابتلاء به HIV از طریق انتقال خون بسیار پایین است

(کمتر از یک در پانصد هزار) و در آن‌ها آزمایش HIV بر روی خون اهداکننده انجام می‌شود.

در انگلیس، خطر انتقال یک در پنج میلیون گزارش شده‌است.

با این حال، در کشورهای با درآمد پایین، تنها نیمی از خون مورد استفاده

برای انتقال ممکن است به‌طور مناسب آزمایش شود (در سال ۲۰۰۸).

تخمین زده شده‌است که HIV در این مناطق تا ۱۵٪ از طریق انتقال خون آلوده و فراورده‌های خونی سرایت می‌یابد،

که نمایانگر ۵٪ تا ۱۰٪ از عفونت‌های سرتاسر دنیا است.

تزریق غیربهداشتی نقش مهمی در گسترش HIV در کشورهای جنوب صحرای آفریقا دارد.

در سال ۲۰۰۷، بین ۱۲ تا ۱۷ درصد از عفونت‌های این منطقه به دلیل استفاده از سرنگ نسبت داده شد.

سازمان بهداشت جهانی خطر انتقال از طریق تزریق در آفریقا را ۱٫۲٪ تخمین زده‌است.

افرادی که خالکوبی، سوراخ‌کاری و زخم‌آرایی انجام می‌دهند از لحاظ نظری در معرض خطر سرایت هستند،

اما تاکنون هیچ مورد مستندی مشاهده نشده‌است.

پشه و سایر حشره‌ها قادر به انتقال HIV نیستند.

مادر به فرزند

انتقال HIV از مادر به فرزند می‌تواند در دوران بارداری، هنگام زایمان یا از راه شیر مادر انجام شود.

این راه سومین طریق شایع انتقال HIV در دنیا می‌باشد.

در صورت عدم درمان، خطر انتقال قبل یا در حین تولد حدود ۲۰ درصد و در کسانی که شیر هم بدهند ۳۵ درصد است.

در سال ۲۰۰۸، حدود ۹۰٪ موارد HIV کودکان ناشی از انتقال عمودی محاسبه شد.

با درمان مناسب خطر ابتلاء به عفونت از مادر به فرزند می‌تواند به حدود ۱٪ کاهش یابد.

درمان از طریق پیشگیری شامل مصرف داروهای ضد ویروسی توسط مادر در دوران بارداری و زایمان،

عمل سزارین در زمان مناسب (و نه اضطراری)، عدم تغذیه شیر مادر، و تجویز داروهای ضد ویروسی به نوزاد می‌شود.

با این حال بسیاری از این امکانات در کشورهای در حال توسعه در دسترس نیست.

اگر در دوران دندان آوردن، مواد غذایی به خون آلوده شود، می‌تواند خطر انتقال را افزایش دهد.

ویروس شناسی

اچ‌آی‌وی، یا ویروس [نقص] ایمنی و دفاع آدمی، ویروسی دارای پوشش، علاوه بر کپسید،

است که اندازه‌ای برابر با ۱۲۵ نانومتر دارد و برای همانندسازی در گلبول‌های سفید دستگاه ایمنی بدن انسان مستقر می‌شود.

HIV عامل طیفی از بیماری است که با نام ایدز شناخته می‌شود. HIV

نوعی ویروس پسگرد است که عمدتاً به اجزای دستگاه ایمنی انسان مانند سلول‌های CD4+ T،

درشت‌خوارها و سلول‌های دندریتیک سرایت می‌کند و به صورت مستقیم یا غیرمستقیم سلول‌های CD4+ T را از بین می‌برد.

HIV عضوی از سرده ویروس آهسته‌گستر، و بخشی از خانواده ویروس پسگرد است.

ویروس‌های آهسته‌گستر خصوصیات ریخت‌شناسی و زیست‌شناسی مشترک بسیاری دارند.

گونه‌های بسیاری از پستانداران مبتلا به ویروس آهسته‌گستر می‌شوند،

که مشخصاً دلیل بیماری‌های طولانی‌مدت با دوره کمون طولانی هستند.

ویروس‌های آهسته‌گستر به شکل تک رشته، حس مثبت، ویروس آران‌ای احاطه شده منتقل می‌شوند.

پس از ورود به سلول هدف، ویروس ژنوم آران‌ای توسط آنزیم وارونویس ویروسی که همراه با ژنوم ویروسی در ذرات ویروسی منتقل شده،

به یک دی‌ان‌ای دو رشته استاندارد تبدیل می‌شود.

سپس DNA ویروسی وارد هسته سلول می‌شود و کل DNA های سلولی را توسط اینتگراز ویروسی فرا می‌گیرد.

وقتی فرا گرفته شد، ویروس ممکن است پنهان شود و این به ویروس و سلول‌های میزبانش این امکان را می‌دهد

تا توسط دستگاه ایمنی بدنی شناسایی نشوند.

همچنین این ویروس می‌تواند تکثیر شود و ژنوم‌های RNA جدیدی تولید کند و پروتئین‌های ویروسی

که توسط سلول به عنوان هسته‌های سلولی جدید معرفی شده‌اند را در چرخه‌ای از نو پدید آورد.

دو نوع ایدز تاکنون مشخص شده‌است: HIV-1 و HIV-2.

HIV-1 گونه‌ای از ویروسی بود که زودتر شناخته شد (و در ابتدا به عنوان LAV یا HTLV-III شناخته می‌شد).

(این گونه‌ای است که مهاجم‌تر و واگیرتر است.)

واگیری کمتر HIV-2 در مقایسه با HIV-1 بدین معناست که افرادی که با HIV-1 مواجهه دارند کمتر ممکن است دچار HIV-2 بشوند.

از آنجا که HIV-2 توانایی سرایت کمی دارد، ابتلای به آن عمدتاً محدود به آفریقای غربی است.

نتیجهٔ یک پژوهش علمی عمده و معتبر از سوی گروهی از پژوهشگران دانشگاه آکسفورد انگلستان نشان می‌دهد

که ویروس اچ‌آی‌وی در روند فرگشتی (تکاملی) خود، دچار دگرش و تحول شده و در مقایسه با گذشته،

از میزان خطر، مرگبار بودن و مسری بودن آن کاسته شده‌است.

بر اساس این مطالعه، ویروس اچ‌آی‌وی در حال هماهنگی و تطبیق خود با دستگاه ایمنی بدن انسان بوده و درجهٔ خطر آن در حال کاهش است.

بر اساس گزارش منتشر شده از این پژوهش، اکنون فاصلهٔ زمانی بین آلودگی به ویروس و بروز بیماری ایدز بیشتر شده‌است

و ممکن است تغییرات تکاملی ایجاد شده در ویروس اچ‌آی‌وی به نتیجه‌بخشی

اقدامات و تلاش‌ها برای مهار همه‌گیری گسترده و گسترش ابتلاء به بیماری ایدز یاری رساند.

به باور برخی ویروس‌شناسان، امکان دارد در ادامهٔ روند فرگشتی ویروس اچ‌آی‌وی، در نهایت، این ویروس بی‌خطر شود.

پیامد تلاش دائمی ویروس برای تغییر به منظور پنهان ماندن در برابر سامانهٔ ایمنی بدن انسان، کاهش توانایی تکثیر ویروس است.

از سوی دیگر، بنا بر یافته‌های این پژوهش، داروهای ضد ویروس در تضعیف و تحلیل ویروس اچ‌آی‌وی دارای سهم شایانی هستند؛

چون این داروها ابتدا به نمونه‌های قوی‌تر و پرخطر حمله کرده و آن‌ها را از بین می‌برند،

باعث می‌شوند در فرایند انتخاب طبیعی (در این مورد، صفت مطلوب برای زنده ماندن، ضعیف بودن است

چرا که داروها، ویروس‌های قوی‌تر و بیماری‌زاتر را زودتر مورد حمله قرار می‌دهند)،

ویروس‌های ضعیف‌تر و ملایم‌تر باقی بمانند و تکثیر شوند. البته اکنون، ضعیف‌ترین نمونه‌های ویروسی هم کاملاً خطرناک هستند.

تشخیص بیماری

بیماری ایدز و HIV با توجه بروز علایم و نشانه‌های بیمار، از طریق آزمایش و بررسی آن در آزمایشگاه تشخیص داده می‌شود.

آزمایش HIV به همه کسانی که در معرض خطر قرار دارند توصیه می‌شود، که شامل هر فرد مبتلا به هر نوع بیماری آمیزشی است می‌شود.

در بسیاری از مناطق دنیا، یک سوم حاملان HIV زمانی متوجه می‌شوند که در مرحله پیشرفته‌ای از این بیماری هستند

و AIDS یا نقص شدید دستگاه ایمنی آشکار می‌شود.

آزمایش HIV

در اکثر افراد دچار HIV، در طول سه تا دوازده هفته پس از بیماری اولیه، یک سری پادتن‌های ویژه ایجاد می‌گردد.

تشخیص اولیهٔ HIV قبل از تولید آنتی‌بادی، با اندازه‌گیری اچ‌آی‌وی-آران‌ای یا آنتی‌ژن P24 انجام می‌شود.

نتایج مثبت به دست آمده توسط آنتی‌بادی یا آزمایش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR)، با PCR یا با آزمایش آنتی‌بادی دیگری تأیید می‌شوند.

آزمایش آنتی‌بادی در کودکان کمتر از ۱۸ ماه، به دلیل وجود مداوم آنتی‌بادی‌های مادری معمولاً نتیجه درستی نمی‌دهند.

بنابراین ابتلا به HIV تنها توسط آزمایش PCR مربوط به HIV RNA یا DNA یا از طریق آزمایش ایدز آنتی‌بادی P24 قابل تشخیص است.

در اکثر نقاط دنیا دسترسی به آزمایش PCR قابل اعتماد وجود ندارد و افراد باید تا زمانی صبر کنند

که علائم پیشرفت کند یا سن کودک به اندازه کافی باشد و آزمایش آنتی‌بادی درستی نتیجه دهد.

در کشورهای جنوب صحرای آفریقا در بین سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹، بین ۳۰ تا ۷۰ درصد مردم، از وضعیت HIV خود آگاه بوده‌اند.

در سال ۲۰۰۹، بین ۴ تا ۴۲ درصد مردم مورد آزمایش قرار گرفتند.

این ارقام نشان دهنده افزایش قابل توجهی نسبت به ده سال گذشته‌است.

طبقه‌بندی ابتلا به HIV

از دو طبقه‌بندی اصلی برای مرحله‌بندی HIV و ایدز استفاده می‌شود، یکی توسط سازمان جهانی بهداشت

و دیگر توسط مرکز کنترل بیماری‌ها برنامه CDC بیشتر در کشورهای توسعه‌یافته‌استفاده می‌شود.

از آنجا که برنامه WHO احتیاجی به آزمایش ندارد، بیشتر مناسب کشورهای در حال توسعه‌است که با کمبود لوازم روبرو هستند.

علی‌رغم تفاوت‌های که این دو با هم دارند، اما می‌تواند هر دوی آن‌ها را از لحاظ آماری مقایسه نمود.

سازمان بهداشت جهانی برای اولین بار در سال ۱۹۸۶ تعریفی برای ایدز ارائه نمود.

از آن زمان به بعد، مرحله‌بندی WHO برای چندین بار تغییر کرده و گسترش یافت، که نسخهٔ اخیر آن که در سال ۲۰۰۷ منتشر شده‌است.

رده‌بندی مراحل تعیین شده توسط WHO به شکل زیر است:

ابتلای اولیه به HIV: که یا بدون علامت است یا همراه با سندرم حاد ویروسی است.

 

مرحله ۱: ابتلا به HIV بدون علامت با تعداد سلول‌های CD4 بیش از ۵۰۰ در هر میکرولیتر. ممکن است شامل بزرگ شدن گره‌های لنفاوی نیز باشد.

 

مرحله ۲: علائم خفیف که ممکن است تغییر جزئی غشاء مخاطی و عود عفونت دستگاه تنفسی فوقانی را شامل شود و تعداد سلول‌های CD4 کمتر از ۵۰۰ در هر میکرولیتر است.

 

مرحله ۳: علائم پیشرفته که ممکن است شامل اسهال مزمن و غیرعادی برای بیش از یک ماه شود، به همراه عفونت‌های باکتریایی شدید از جمله سل ریوی و همچنین تعداد سلول‌های CD4 کمتر از ۳۵۰ در هر میکرولیتر.

 

مرحله ۴ یا ایدز: علائم شدیدی شامل انگل گوشت‌خوار و کیست ساز در بافت مغز

و ماهیچه و اکثر بافت‌های مغز، ایجاد پوشش‌های سفید و بافت‌های قارچی برفک مانند و لایه‌های سفید

حاصل قارچ کاندیدیا در دهان مری، نای، نایژه یا شش و سرطان عروق بدن باضایعاتی تبخال مانند

غیر برجسته قابل تشخیص و مشاهده قرمز و قهوه ای در روی پوست بیرونی . تعداد سلول‌های CD4 به کمتر از ۲۰۰ در هر میکرولیتر می‌رسد.

 

مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا نیز ایجاد یک سیستم طبقه‌بندی برای HIV ارائه نموده و آخرین

بار آن را در سال ۲۰۰۸ به روزرسانی کرده‌است.[۳۵] در این سیستم ابتلا به HIV بر اساس

شمارش CD4 و علائم بالینی می‌باشد،بیماری را در سه مرحله توصیف می‌کند:

مرحله ۱: تعداد سلول‌های CD4 بیشتر یا مساوی ۵۰۰ در هر میکرولیتر بدون هیچ علائمی از ایدز

مرحله ۲: تعداد سلول‌های CD4 بین ۲۰۰ تا ۴۹۹ در هر میکرولیتر بدون هیچ علائمی از ایدز

مرحله ۳: تعداد سلول‌های CD4 کمتر از ۲۰۰ در هر میکرولیتر یا وجود علائمی از ایدز

نامعلوم: اگر اطلاعات کافی برای هر یک از مراحل فوق در دسترس باشد

اگر پس از درمان، تعداد سلول‌های CD4 خون به بیش از ۲۰۰ در هر میکرولیتر افزایش یابد

یا بیماری دیگری به جز ایدز احتمال رود یا حتی درمان گردد هنوز هم تشخیص اینکه بیماری ایدز بوده باشد پابرجا خواهد بود.

چرا آزمایش ایدز در چند مرحله انجام می‌شود؟

به دلیل مسائل علمی پیرامون توان تشخیصی آزمایش ها و نیز مسائل اخلاق حرفه ای و قانونی،

آزمایش پادتن اچ.آی.وی در کشور ما در دو مرحله انجام می‌شود.

در مرحله اول که آزمایش الیزا انجام میشه، نتیجه ی مثبت نشون میده که فرد به احتمال زیاد مبتلا

به ویروس شده، سپس به فاصله چند روز آزمایش الیزای دوم و وسترن بلات انجام می شه تا نتیجه مثبت نخستین تایید شود.

اگر نتیجه آزمایش دوم، مثبت باشه فرد مبتلا به اچ.آی.وی در نظر گرفته می شه و اصطلاحاً به فرد، اچ.آی.وی-مثبت گفته می‌شود.

اما اگر نتیجه آزمایش دوم، منفی باشد، لزوماً به این معنی نیست که این فرد اچ.آی.وی-منفی هست

چون گاهی مدتی طول میکشه تا بدن بتونه پادتن تولید کند.

در اصطلاح پزشکی به این دوره، دوره ی پنجره گفته می‌شود.

بنابراین لازمه این فرد شش ماه بعد آزمایش های پادتن اچ.آی.وی رو تکرار کنه تا به شرطی که

در این مدت رفتارهای پرخطری هم نکرده باشه، از اچ.آی.وی-منفی بودن خودش مطمئن بشود.

فاکتورهای پر خطر ایدز

HIV/AIDS برای اولین بار در ایالات متحده آمریکا ظاهر شد و اساسا مردهایی به این بیماری مبتلا شدن

که با سایر مردها رابطه جنسی داشتن. هرچند امروزه کاملا واضحه که HIV از طریق رابطه جنسی با جنس مخالف هم شیوع پیدا می کنه.

هر فردی در هر سنی، نژادی و یا با هر گرایش جنسی ممکنه آلوده بشه اما شما در معرض خطر بالاتری نسبت

به نسبت به دیگران در رابطه با ابتلا به HIV/AIDS خواهید بود، اگر :

۱. رابطه جنسی محافظت نشده :

رابطه جنسی محافظت نشده به معنای رابطه جنسی بدون استفاده از لاتکس جدید یا کاندوم پلی یورتانی

در هر بار رابطه جنسی می باشد. رابطه جنسی مقعدی از رابطه جنسی واژینال خطرناک تره.

خطر زمانی افزایش میابد که شما شرکای جنسی متعددی داشته باشید.

۲. ابتلا به هر نوع عفونت جنسی (STI) :

بسیاری از عفونت هایی که از طریق رابطه جنسی منتقل می شوند (STI) منجر به ایجاد زخم هایی باز بر روی اندام تناسلی می شن.

این زخم ها به عنوان دریچه هایی برای ورود ویروس HIV به بدن شما عمل می کننن.

۳. یک مرد ختنه نشده:

مطالعات نشون میده که ختنه نشدن خطر انتقال HIV در ارتباط جنسی با جنس مخالف رو افزایش می ده.

۴. استفاده از مواد مخدر تزریقی:

افرادی که از مواد مخدر تزریقی استفاده می کنن اغلب سوزن و سرنگ مورد نیاز خودشونو به طور مشترک استفاده می کنن

و همین کار اونها رو در معرض قطرات خون افراد دیگه قرار می ده.

عوارض و بیماریهای مرتبط با ایدز :

همون طور که گفته شد عفونت HIV سیستم ایمنی بدنو ضعیف میکنه و در نتیجه فرد مستعد

ابتلا به انواع متعددی از عفونت ها و سرطان ها میشه. در ادامه رایج ترین این عفونت ها رو با هم مرور میکنیم :

عفونت های رایج در HIV/AIDS

بیماری سل Tuberculosis – (TB): طبق آمار،  در کشورها و ملیت های فقیر،

سل یا tb رایج ترین عفونت فرصت طلب همراه با hiv  می باشد که منجر به مرگ در میان افراد مبتلا به ایدز میشه.

ویروس سیتومگالو – Cytomegalo Virus : این ویروسِ تبخالی درمایعات بدن مثل آب دهان، خون، اوره، مایع منی و شیر مادر منتقل می شه.

یه سیستم ایمنی سالم ویروسو غیر فعال می کنه و در بدن فرد به شکل نهفته باقی میمونه.

اگه سیستم ایمنی بدن فرد ضعیف بشه ویروس به چشم، دستگاه گوارش، شش ها و یا سایر ارگان های بدن آسیب میرسونه.

کاندیدیازیس – Candidiasis: یه عفونت رایج مرتبط با ویروس hiv که منجر به التهاب،

ضخیم شدن، ایجاد لایه سفید بر روی اعضای مخاطی دهان، زبان، مری و یا واژن می شه.

مننژیت کریپتوکوکال –  Cryptococcal Meningitis: مننژیت، یه التهاب در غشر و مایع مغزیه که به دلیل وجود یک نوع قارچ که در خاک وجود داره رخ می ده.

توکسوپلاسموز – Toxoplasmosis: این عفونت بالقوه مرگبار از ظریق انگل توکسوپلاسما که اولین بار توسط گربه ها شیوع پیدا کرد ایجاد می شود.

در گربه های آلوده این انگل از طریق مدفوع خارج شده و ممکن است به سایر حیوانات و انسان ها منتقل شود.

کریپتوسپوریدیوزیس – Cryptosporidiosis: این عفونت به دلیل انگل روده که معمولا در حیوانات وجود داره ایجاد میشه.

شما هنگامی به کریپتوسپوریدیوزیس مبتلا می شید که از آب یا غذای آلوده تغذیه کنید.

انگل در روده و مجاری صفراوی شما رشد می کنه و منجر به اسهال حاد و مضمن در افراد مبتلا به ایدز می‌شود.

سرطان های رایج در HIV/AIDS

سارکوم کاپوزی – Kaposi’s sarcoma :

یک تومور در دیواره رگ های خونی است که این سرطان در افرادی که آلوده به hiv نیستند

به ندرت مشاهده می شود اما در افراد hiv مثبت رایج است.

سارکوم کاپوزی معمولا به صورت ضایعات صورتی،قرمز و یا بنفش بر روی پوست و دهان ظاهر می شود.

در افراد با پوست تیره تر این ضایعات به رنگ قهوه ای تیره و یا سیاه مشاهده می شوند.

سارکوم کاپوزی همچنین می تواتد ارگان های داخلی شامل دستگاه گوارش و شش ها را تحت تاثیر قرار دهد.

لنفوم  Lymphomas :

این نوع از سرطان از سلول های سفید خوت نشات میگیرد و معمولا برای اولین بار در گره های لنفاوی ظاهر می شود.

رایج ترین نشانه زودهنام آن تورم بدون درد گره های لنفاوی در گردن، زیر بغل یا کشاله ران می باشد.

سایر مشکلات مرتبط با بیماری ایدز:

سندروم لاغری: سندروم لاغری به کاهش حداقل ۱۰ درصدی وزن بدن گفته میشه که اغلب همراه با اسهال، ضعف موضعی و تب هست.

در حال حاضر رژیم های شدید درمانی تعداد زیادی از موارد سندروم لاغری رو کاهش داده

اما همچنان بسیاری از افراد مبتلا به ایدز از این موضوع رنج می برن.

مشکلات عصبی: اگرچه ایدز در ظاهر سلول های عصبی رو آلوده نمی کنه اما میتونه علایم عصبی

مثل گیجی، فراموشی، افسردگی، خشونت و سختی در راه رفتنو در فرد مبتلا به ایدز ایجاد کنه.

یکی از رایج ترین عوارض عصبی، زوال عقل مرتبط با ایدز (  AIDS dementia complex ) هست

که منجر به تغییرات رفتاری و از بین رفتن عملکرد ذهنی و فکری بیمار میشه.

بیماری کلیه: اچ ای وی همراه با نرفوپاتی ((HIV-associated nephropathy (HIVAN) یک التهاب در فیلترهای کوچک کلیه ست.

وظیفه این فیلترها اینه که آب اضافی و ضایعاتو از جریان خون بدن خارج و اونها رو وارد اوره می کنن.

به دلیل یک استعداد ژنتیکی hivan در افراد سیاه پوست رایج تره.

روش‌های درمان ایدز و داروهای ایدز

متاسفانه تا کنون هیچ راه درمانی برای HIV/AIDS وجود نداره، اما تعداد زیادی از داروها می تونن

به صورت ترکیبی برای کنترل ویروس استفاده بشن.

هر دسته از داروهای ضد HIV با روش متفاوتی با این ویروس مقابله میکنه.

بهتره حداقل از سه دارو متعلق به حداقل ۲ دسته از داروها به صورت ترکیبی استفاده بشه

تا از ایجاد فشارهای HIV که نسبت به یک داروی منفرد ایمن وجود دارد جلوگیری شود.

دسته بندی داروهای  ایدز و ضد HIV  عبارتند از:

مهارکننده ترانس کریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی (NNRTIs)

Non-nucleoside reverse transcriptase inhibitors

این دسته پروتیینی که ورد نیاز HIV  هست تا از خودش کپی برداری کنه رو ضعیف میکنه.

نمونه های این دارو عبارته از: افاویرانز (SUSTIVA)، اتراویرین (INTELENCE) و نویراپین (VIRAMUNE).

نوکلئوزیدی و یا نوکلئوتید مهارکننده ترانس کریپتاز معکوس (NRTIs)

Nucleoside or nucleotide reverse transcriptase inhibitors

این دسته ورژن معیوبی از بلوک های سازنده هستند که HIV برای ایجاد کپی از خودش به اونها نیاز داره.

داروهایی مثل آباکاویر (ZIAGEN )، و ترکیبی از داروهای  امتریسیتابین-تنوفوویر (Truvada)، و لامیوودین، زیدوودین (Combivir) از این نوع هستن.

مهارکننده های پروتئاز -(PIs)

Protease inhibitors

در واقع PIS  پروتئاز که دیگر  پروتئین مورد نیاز HIV  برای کپی برداری از خودش هست رو ناتوان میکنه.

نمونه هایی از این دارو عبارتن از آتازاناویر (Reyataz)، داروناویر (prezista)، فوسامپرناویر (lexiva) و ایندیناویر ( crixivan)

مهارکننده های ورود و یا همجوشی

Entry or fusion inhibitors

این داروها از ورود hiv به سلولهای CD۴ جلوگیری می کنه. از این دسته میشه به داروهای شامل انفوویرتید

(FUZEON) و ماراویروک (SELZENTRY)  اشاره کرد.

مهارکننده های انتگراز

Integrase inhibitors

این داروها از طریق ناتوان کردن اینتگراز ، پروتئینی که HIV از آن برای وارد کردن مواد ژنتیکی خود

به درون سلول CD۴ استفاده میکنه، عمل میکنن. این داروها عبارتن از رالتگراویر (ISENTRESS)، الیتگراویر (VITEKTA)  و دولوتگراویر ( TIVICAY).

عوارض جانبی داروهای ایدز

رژیم درمانی HIV ممکنه شامل مصرف چندین نوع قرص و دارو در زمان های مشخصی

به صورت روزانه برای تمام عمر باشد. عوارض جانبی این داروها عبارتند از:

• تهوع، استفراغ یا اسهال
• بیماری قلبی
• ضعف استخوان و از دست دادن استخوان
• تفکیک بافت عضله ( rhabdomyolysis )
• سطوح غیر طبیعی کلسترول
• قند خون بالا

برخی مشکلات سلامتی که بخش طبیعی افزایش سن هست ممکنه کنترل HIV رو برای فرد مبتلا دشوار کنه.

برخی داروهای رایج برای مشکلات قلبی عروقی مرتبط با کهولت سن، شرایط متابولیسمی

و استخوانی ممکنه با داروهای ضد HIV سازگاری نداشته باشن و تداخل ایجاد کنن.

بیمار بایستی حتما با پزشک خودش در مورد بیماری هایی که به خاطرش دارو مصرف می کنه صحبت کنه.

چه زمانی بایستی درمان ایدز شروع شود؟

هر فرد مبتلا به عفونت HIV بدون توجه به تعداد سلول های CD۴ باید در معرض درمای های داروهای ضد ویروسی قرار بگیره.

درمان HIV برای شرایط زیر به طور ویژه ای اهمیت داره:

• چنانچه به علایم حادی مبتلا هستید
• در صورتیکه عفونت فرصت طلبی دارید
• چنانچه تعداد CD۴ در خون شما کمتر از ۳۰۰ باشد.
• در صورتیکه شما باردار هستید.
• چنانچه بیماری کلویه مربوط به HIV دارید
• چنانچه تحت درمان برای هپاتیت نوع B و یا C قرار دارید.

دکتر متخصص عفونی بار ویروسی موجود در بدن بیمار و تعداد  های بدن بیمارCD۴ رو بررسی می کنه تا واکنش بیمار به درمان تعیین بشه.

بار ویروسی باید در هنگام شروع درمان آزمایش بشه و سپس هر ۳ تا ۴ ماه در طول درمان تکرار بشه.

تعداد CD۴ هم بایستی  هر ۳ تا ۶ ماه کنترل شود.

درمان HIV باید بار ویروسی بیمار رو تا نقطه ای کاهش بده که قابل ردیابی نباشه.

این به معنای از بین رفتن HIV در بدن بیمار نیست.

فقط به این معناست که آزمایش به اندازه کافی حساس نیست که بیماری رو تشخیص بده.

بیمار همچنان قابلیت انتقال HIV به سایرین رو داره، حتی زمانیکه بار ویروسی در بدن بیمار غیر قابل تشخیص باشه.

روش زندگی و درمان خانگی ایدز!

اگرچه دریافت درمان دارویی برای hiv/aids مهمه، اما روش زندگی و مراقبت های خانگی هم برای مراقبت از بیمار نقش فعال و ضروری داره.

پیشنهادات زیر برای سالم باقی ماندن طولانی تر به بیمار کمک می کنن:

تغذیه سالم: تاکید بر استفاده از میوه جات و سبزیجات تازه، تمام دانه ها و پروتئین بدون چربی می شود.

غذای سالم انرژی بیشتری به بدن میده و باعث تقویت قوای بدنی بیمار میشه که در نتیجه موجب حفاظت از سیستم ایمنی بدن میشه.

 

از غذاهای خاص پرهیز شود: بیماری های ناشی از مواد غذایی می تونه به طور ویژه ای برای افرادی که آلوده به hiv هستن، خطرناک باشه.

از مصرف محصولات لبنی غیر پاستوریزه، تخم مرغ خام و غذاهای دریایی خام مثل صدف،

سوشی و یا ساشیمی پرهیز کنید. گوشت را به طور کامل بپزید.

 

واکسن: تزریق واکسن ها از عفونت هایی مثل ذات الریه، آنفلانزا و … جلوگیری می کنه.

واکسنی که برای بیمار مبتلا به اچ.آی.وی. استفاده میشه نبایستی حاوی ویروس زنده باشه، چون برای افراد با سیستم ایمنی ضعیف خطرناکه.

مراقبت حیوانات خانگی باشید، برخی از این حیوانات ممکنه مبتلا به انگل هایی باشن که می تونه در افراد مبتلا به hiv عفونت هایی رو ایجاد کند.

 

مدفوع گربه هاموجب بروز توکسوپلاسموز می شه، خزندگان حامل سالمونلا هستن و پرندگان می تونن حامل قارچ کریپتوکوکوس یا هیستوپلاسموز باشن.

دست های خود را به طور کامل بعد از تماس با حیوانات خانگی و یا تخلیه سطل زباله بشویید.

نتیجه‌گیری

روز جهانی ایدز (World AIDS Day) مصادف با اول دسامبر است.

سازمان ملل برای مبارزه با ایدز خواستار دسترسی همه مردم جهان به تست اچ‌آی‌وی شده است.

در روز جهانی ایدز مردم لباس‌های شان را به روبان قرمز مزین می‌کنند تا توجه و مراقبت در برابر HIV

و ایدز را متذکر شده و به دیگران یادآور شوند که تعهد و پایبندی و حمایت آنها مورد نیاز است.

تاریخچه

کشف

ایدز اولین بار در سال ۱۹۸۱ در آمریکا مشاهده شد.

اولین مواردی که مشاهده شد در بین معتادان تزریقی و همچنین همجنسگرایان مرد قرار داشت

که به دلیل نامعلومی سیستم دفاعی بدن آن‌ها ضعیف شده بود و علایم بیماری التهاب ریه پنوموسیستیس کارینی

(PCP) در آن‌ها مشاهده می‌شد که این بیماری در افرادی دیده می‌شود که سیستم دفاعی بدنی ضعیفی دارند.

سپس نوعی سرطان پوست نادر با نام کاپوسی سارکوما (KS) در میان مردان همجنسگرای گزارش شد.

موارد بیشتری از بیماری PCP و KS مشاهده شد و این زنگ خطری برای مرکز پیشگیری

و کنترل بیماری بود و گروهی از طرف این مرکز برای بررسی این واقعه تشکیل شد.

در آن اوایل مرکز کنترل بیماری هنوز نامی رسمی برای این بیماری انتخاب نکرده بود

و معمولاً نام این بیماری را با بیماری که مریض با آن در ارتباط بود بیان می‌کردند،

برای مثال تا قبل از کشف HIV از نام لنفادنوپاتی که بیماری عامل بود استفاده می‌شد.

همچنین اسامی مانند سارکوم کاپوزی یا عفونت فرصت‌طلب نام‌هایی بوده‌اند که توسط این گروه در سال ۱۹۸۱ استفاده می‌شده‌است.

از آنجا که این سندرم در هائیتی، همجنسگرایان، هموفیلی، و مصرف‌کنندگان هروئین ظاهر شده بود، مرکز کنترل بیماری عبارت «بیماری ۴ه» را ابداع کرد.

در مطبوعات از اصطلاح «گرید» که مخفف معادل انگلیسی عبارت نقص ایمنی مرتبط با همجنسگرایی استفاده می‌شد.

اما بعداً که معلوم شد که ایدز فقط محدود به جامعه همجنسگرایان نمی‌شود،

این نتیجه گرفته شد که استفاده از اصطلاح گرید گمراه‌کننده است و واژه ایدز در همایشی در ژوئیه ۱۹۸۲ معرفی شد.

از سپتامبر ۱۹۸۲، مرکز کنترل بیماری از واژه ایدز برای نسبت دادن این بیماری استفاده کرد.

در سال ۱۹۸۳، دو گروه تحقیقاتی جداگانه به رهبری رابرت گالو و لوک مونتانیه به‌طور مستقل اعلام کردند

که یک ویروس پسگرد جدید بیماران مبتلا به ایدز را مبتلا کرده، و یافته‌هایشان را در همان شماره از مجله ساینس منتشر کردند.

گلو ادعا کرد که ویروسی که گروه خود از یک بیمار مبتلا به ایدز برای تحقیقات جدا کرده بود

از نظر شکل کاملاً مشابه سایر ویروس‌های تی-لنفوتروپیک انسانی (HTLV) بوده که گروهش در همان ابتدا جدا کرده بود.

گروه گالو نام آن ویروس را HTLV-III گذاشتند.

در همان زمان، گروه مونتانیه ویروسی از یک بیمار مبتلا به تورم غدد لنفاوی گردن و ضعف فیزیکی که دو مشخصه از علائم ایدز است، جدا کرده بود.

تناقض در گرازش‌های گروه گالو و مونتانیه و همکارانشان نشان می‌داد که هسته

پروتئین‌های این ویروس از لحاظ ایمنی‌شناسی، کاملاً متفاوت از HTLV-I است.

گروه مونتانیه اسم ویروسی که جدا کرده بودند را ویروس مرتبط با لنفادنوپاتی (LAV) گذاشتند.

از آنجا که مشخص شد هر دوی این ویروس یکسان هستند، در سال ۱۹۸۶ LAV و HTLV-III هر دو به HIV تغییر نام دادند.

منشأ

به نظر می‌رسد که هر دو ویروس HIV-1 و HIV-2 در اصل متعلق به نخستی‌سانان مرکز آفریقا بوده

و در اوایل قرن بیست به بدن انسان منتقل شده‌اند.

به نظر می‌آید که ویروس HIV-1 در اصل متعلق به مناطق جنوبی کامرون و تکامل یافتهٔ ویروس نقص ایمنی میمونی (SIV)

که در میان شمپانزه‌های وحشی شیوع دارد، بوده‌است.

همچنین ویروس HIV-2 تکامل یافتهٔ ویروس SIV میان گونه‌ای میمون به نام منگابی دودی بوده‌است

که در غرب آفریقا (از جنوب سنگال تا غرب ساحل عاج) زندگی می‌کرده‌است.

پخ‌بینیانی مانند میمون شب نسبت به ویروس HIV-1 مقاوم هستند و این احتمالاً به دلیل یک نوع ژن پیوندی دو گونه مقاوم ویروس در آن‌ها می‌باشد.

به نظر می‌رسد که HIV-1 حداقل در سه مرحله جهش داشته و به سه گروه از ویروس‌های M, N و O جهش یافته است.

مدارکی موجود است که نشان می‌دهد انسان‌هایی که در شکار یا فروش حیوانات دخالت داشتند دچار ویروس SIV شده‌اند.

اگرچه SIV ویروس ضعیفی است که سیستم دفاعی بدن انسان با آن مقابله می‌کند

و بیش از چند هفته در بدن انسان باقی نمی‌ماند، اما انتقال سریع و متوالی آن بین

انسان‌های مختلف زمان کافی را به این ویروس برای تبدیل آن به HIV می‌دهد.

علاوه بر این، با توجه به نرخ پایین انتقال فرد به فرد بیماری، SIV فقط می‌تواند

از طریق تعداد زیادی افراد در معرض خطر پخش شود که باور بر این است که تا قبل از قرن بیستم چنین جمعیتی وجود نداشته‌است.

راه‌های انتقال پرخطر بسته به زمان انتقال از حیوان به انسان به ویروس این امکان را می‍دهد

که با انسان سازگار شود و در بین جامعه پخش گردد. مطالعات ژنتیکی ویروسی نشان می‌دهد

که اجداد گروه HIV-1 M به سال ۱۹۱۰ بر می‌گردد.

افرادی که مدعی هستند که HIV در این تاریخ شیوع یافته، آن را به ظهور و رشد استعمار

و شهرهای مستعمره آفریقایی ارتباط می‌دهند که منجر به تغییرات اجتماعی شامل بی بند

و باری جنسی، گسترش تن‌فروشی، و بیماری‌های زخم تناسلی (مانند سیفیلیس) در شهرهای مستعمره شده‌است.

در حالی که میزان انتقال HIV در رابطه جنسی واژینال در حالت عادی کم است، اما اگر یکی

از طرفین مبتلا به یک بیماری آمیزشی عفونی باشد، احتمال انتقال هم افزایش خواهد یافت.

در اوایل دهه ۱۹۰۰ شهرهای مستعمره به دلیل شیوع بالای تن‌فروشی و بیماری‌های زخم تناسلی معروف بودند

و به نظر می‌رسید که در سال ۱۹۲۸ به اندازه ۴۵٪ زنان ساکن کینشاسا شرقی تن‌فروشی می‌کردند

و در سال ۱۹۳۳ در حدود ۱۵٪ ساکنان همان شهر به بیماری سیفیلیس مبتلا شده بودند.

از نگاهی دیگر مشاهده می‌شود که اعمال خطرناک پزشکی در آفریقا در طول جنگ جهانی دوم، مانند استریل نبودن،

استفاده مجدد از سرنگ‌ها در واکسن‌های عمومی، آنتی‌بیوتیک و آنتی‌مالاریا از عواملی بوده‌اند

که باعث پخش ویروس و سازگاری آن با انسان‌ها شده‌است.

بررسی نمونه‌های خونی به جا مانده از گذشته نشان می‌دهد که اولین انسانی که مبتلا به ایدز شده

در سال ۱۹۵۹ در کنگو جان خود از دست داده‌است.

این نخستین و قدیمی‌ترین مورد مرگ شناخته شده در اثر ابتلا به این بیماری محسوب می‌شود.

همچنین ممکن است ویروس اچ‌آی‌وی نخستین بار در سال ۱۹۶۶ به آمریکا رسیده باشد،

ولی عمده شیوع HIV مربوط به خارج از صحرای آفریقا (و همچنین آمریکا) می‌شود و می‌توان آن را به فردی ناشناس

و مبتلا به ایدز نسبت داد که در هائیتی زندگی می‌کرده‌است و با ورود به آمریکا در سال ۱۹۶۹ به آن شیوع بخشیده‌است.

پس از آن به سرعت بین گروه‌های پرخطر (در ابتدا در بین مردان همجنس‌گرا) پخش شد.

در سال ۱۹۷۸ شیوع ویروس HIV-1 در بین مردان همجنس‌گرای ساکن نیویورک و سان فرانسیسکو،

۵ درصد تخمین زده شد که بیانگر این است که هزاران نفر در کشور مبتلاً به ایدز بوده‌اند.